Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Εμείς και Αυτοί

Εμείς οι Αγανακτισμένοι Πολίτες Ικαρίας στηρίζουμε τον αγώνα όλων όσων βρίσκονται στην Πλατεία Συντάγματος ,σε άλλες πλατείες της χώρας μας αλλά και σε πλατείες πολλών ευρωπαϊκών χωρών, εδώ και ένα μήνα. Επίσης είμαστε στο πλάι των Σωματείων και των Συλλόγων που καθημερινά δίνουν το δικό τους αγώνα για να διασφαλίσουν τα δικαιώματα που οι εκάστωτε κυβερνήσεις εδώ και χρόνια προσπαθούν να ισοπεδώσουν, ενώ αυτά αποκτήθηκαν με αιματοχυσίες.

Πολλοί είπαν πως το κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών είναι μια ‘φούσκα’. Εμείς απαντάμε, ΝΑΙ είναι μια ‘φούσκα’ που καθημερινά μεγαλώνει. Αυτό φαίνεται από την ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων Ευρωπαίων στις καθημερινές κινητοποιήσεις.

Πολλοί είπαν πως το κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών δεν ανηκει κάπου ταξικά. Εμείς απαντάμε ότι, ‘κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, ενώ κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Κάποιοι έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία και κάποιοι είναι απολίτικοι. Όλοι μας όμως είμαστε εξοργισμένοι.

Δε ΣΠΑΜΕ, δε ΧΑΛΑΜΕ… κατεβαίνουμε ειρηνικά σε δρόμους και πλατείες και διαδηλώνουμε με σκοπό να αφυπνίσουμε τον κόσμο ώστε να αντισταθεί στη βάρβαρη πολιτική της Κυβέρνησης και κατά συνέπεια των Ευρωπαίων εταίρων, μια πολιτική που δε διαφέρει σε τίποτα από τη δράση ενός χουντικού καθεστώτος.

Αυτοί τα ‘ΕΣΠΑΣΑΝ όλα, τα έκαναν κομμάτια και τα ξεπούλησαν. Τώρα μας βγάζουν και χρεωμένους. Ένα χρέος που καλούμαστε να πληρώσουμε και το οποίο σφραγίζει την οριστική καταδίκη μας. Μας τα έκλεψαν όλα. Το μόνο που μας έμεινε είναι η ελευθερία λόγου, πάνω στην οποία στηρίζεται η αληθινή Δημοκρατία και αυτή τη Δημοκρατία θέλουμε εμείς.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ

ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΑΚΟΥΝΕ ΠΛΕΟΝ

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Ανακοίνωση

Οι Αγανακτισμένοι Καριώτες θα είναι στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία του Αγίου Κηρύκου, την Τετάρτη 29/6 στις 12:00, μαζί με τους εργαζόμενους και τα πρωτοβάθμια σωματεία τους। Όλοι μαζί διεκδικούμε τα αυτονόητα:

ΌΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Ανατροπή της Δανειακής Σύμβασης Διευκόλυνσης και των ατελείωτων μνημονίων Κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.
Κάτω η Κυβέρνηση-Μαριονέτα

Οι Καριώτες Αγανάκτησαν


Είναι όντως γεγονός

πως μας τρώνε το ψωμί

Μας ζητούν και από πάνω

να πουλήσουμε τη γη


Θα μας πάρουν τα βουνά

τα νερά και τ’ αγαθά

Την υγεία, τη παιδεία

την αρχαία μας ιστορία


Αν μας κάνουνε τη χάρη

θα δουλεύουμε σα σκλάβοι

απ’ τον ήλιο ως το φεγγάρι

μέχρι ο Χάρος να μας πάρει


Με τη δύναμη του νου

Θα διώξουμε το Δ.Ν.Τ.

Αφεντάδες και λαμόγια

Θα σαπίσουν στα κατώγια


Ας ενώσουμε τα χέρια

Κι ας φωνάξουμε μαζί

Να βουήξουν τα βουνά μας

Και να τρίξει όλη η γη

Ο αγανακτισμένος ποιητής

Επιστολή 171 Ακαδημαϊκών

Επιστολή 171 Ακαδημαϊκών εναντίον του Μνημονίου (οι υπογραφές συνεχίζονται)

Ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία, με ανθρώπους που θα είναι περήφανοι για την εργασία και τη ζωή τους. Μια άλλη κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης, όπου το πολύτιμο αγαθό του χρόνου θα προσφέρεται σε όλους, για να απολαμβάνουν τους καρπούς του ανθρώπινου πολιτισμού.

Οι άνθρωποι δεν είναι απόβλητα για να στοιβάζονται στις χωματερές της ανεργίας ούτε μηχανές για να εξοφλούν τα χρέη των ολίγων.

Παρεμβαίνουμε δημόσια για να απαιτήσουμε να μπει τέρμα στην ιδεολογική τρομοκρατία, τα συνεχή εκβιαστικά διλήμματα που καταλήγουν να ζητούν την ανοχή, την συναίνεσή και την υποταγή μας στα νέα δεινά που ετοιμάζουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ.

Ενώνουμε τη φωνή μας με την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συνθλίβεται από τα Μνημόνια αλλά και αγωνίζεται, γεμίζοντας τις πλατείες και λέμε: Δεν τα φάγαμε μαζί! Αυτοί τα έφαγαν, αυτοί υπέγραψαν τα παράνομα δάνεια, αυτοί θα λογοδοτήσουν!

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα πηγαίνει όπισθεν ολοταχώς, ψεύδεται μέσα στην αποδεδειγμένη ενδοτικότητα του. Οδηγεί τη χώρα σε προσχεδιασμένο αδιέξοδο με συνέπειες μη αναστρέψιμες και χωρίς νομιμοποίηση εκποιεί τον δημόσιο πλούτο και τον πολιτισμό.

Ο κόσμος όμως δεν αντέχει άλλο και έχει αποφασίσει να αψηφήσει νουθεσίες και οδηγίες που τον αιχμαλωτίζουν σε άκαρπη αναμονή.Ξέρει ότι ο δικομματισμός ξόφλησε και ζητάει έλεγχο του χρέους.

Η χώρα δεν είναι τα ντουβάρια, οι δρόμοι και η ξεραμένη γη, είναι οι άνθρωποι που εγκαταλείπονται, οι νέοι που ρίχνονται στην απελπισία της ανεργίας, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που καταργούνται.

Ο κόσμος αρνείται να υποθηκεύσει το μέλλον του σε όποιον το ορέγεται. Απαιτεί έξοδο από το Μνημόνιο.

Στην Ελλάδα και αλλού αναδύεται ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, που θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό ήθος, δημοκρατικό, αυτοκριτικό, ευέλικτο.

Οι εξεγέρσεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν τον κόσμο, από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την Πουέρτα δελ Σολ, δείχνουν ότι κάτι νέο γεννιέται. Μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συμμαχία των λαών, ένας βαθύς κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που μπορεί να ανατρέψει το νεοφιλελεύθερο εφιάλτη και την ισοπέδωση της ζωής μας, γίνεται για πρώτη φορά ορατός.

Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους και την απάνθρωπη ειρήνη τους.

Ως μέρος του μετώπου αντίστασης, ρήξης και ελπίδας που γεννιέται στους δημόσιους χώρους, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους δουλειάς μέσα στη φρίκη ενός καπιταλισμού που σαπίζει τρώγοντας ανθρώπους, δηλώνουμε το παρόν μας σε όλες τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις συνελεύσεις και τονίζουμε:

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Έξοδος από το Euro

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ: “Η έξοδος από το ευρώ θα είναι εθνική καταστροφή”

Το παρόν είναι συντμημένη εκδοχή του άρθρου του Π.Σωτήρη (κοινωνικός και πολιτικός φιλόσοφος, Καθηγ.Πανεπ. Αιγαίου), “Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι καταστροφή” που δημοσιεύτηκε στο Αριστερό Βήμα:

Ένας από τους βασικούς ιδεολογικούς εκβιασμούς που κάνει σήμερα η κυβέρνηση είναι ότι εάν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα του Μνημονίου και το Μεσοπρόθεσμο, θα έχουμε έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και αυτό ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή.

Για την κυβέρνηση το ευρώ σημαίνει ότι συνεχίζουμε να συμμετέχουμε σε μια νομισματική ένωση ανάμεσα σε χώρες με άνισα επίπεδα παραγωγικότητας, με τη Γερμανία να κάνει καθημερινά ανταγωνιστική υποτίμηση έναντι της Ελλάδας, που αποδιαρθρώνει κρίσιμους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, που διευρύνει τα ελλείμματα και το χρέος, που στερεί από το ελληνικό δημόσιο στοιχειώδη εργαλεία άσκησης οικονομικής πολιτικής όπως είναι η αυτοτελής νομισματική επέκταση και η διόρθωση της ισοτιμίας.

Για τις τράπεζες σημαίνει ότι μπορούν να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τα χαμηλά επιτόκια και τις ροές κεφαλαίων για να τροφοδοτήσουν μια φούσκα καταναλωτικής και στεγαστικής πίστης, για τις πολυεθνικές εταιρίες που μπορούσαν να αποκτήσουν εισαγωγική διείσδυση, για τις επιχειρήσεις που επεδίωκαν επέκταση στα Βαλκάνια διαθέτοντας «ισχυρό νόμισμα», για τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που ήθελαν απρόσκοπτα να κάνουν επενδύσεις ή καταθέσεις στο εξωτερικό.

Για τους εργοδότες σημαίνει ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν την έκθεση στο διεθνή ανταγωνισμό ως μοχλό για να επιδεινώσουν τις συνθήκες εργασίας και να συμπιέσουν το πραγματικό κόστος εργασίας.

Όμως, για τον αγρότη που δεν μπόρει να αντέξει την εισβολή τεχνητά φτηνών εισαγόμενων προϊόντων, για τον εργαζόμενο της επιχείρησης που έκλεισε, τον υπάλληλο που υφίσταται τη μία περικοπή μετά την άλλη, τον κάτοικο μιας περιοχής που ερημώνει από την ανεργία, τον άρρωστο που του ανακοινώνουν κατάργηση νοσοκομειακών κλινών, πραγματική καταστροφή είναι η παραμονή στο ευρώ.

Οι απολογητές του ευρώ υποστηρίζουν ότι μια ενδεχόμενη έξοδος θα οδηγούσε αυτόματα σε ραγδαία υποτίμηση, απαξίωση των αποταμιεύσεων και εκτίναξη του πληθωρισμού.

Όμως, αυτό αποτελεί ιδεολογική λαθροχειρία γιατί σκόπιμα παραβλέπουν ότι η έξοδος από το ευρώ, συνδιάζεται με ριζοσπαστικές αλλαγές πολιτικής, όπως είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, ο έλεγχος των κινήσεων κεφαλαίων, η παύση πληρωμών στο ληστρικό χρέος, οι φραγμοί στις ανεξέλεγκτες εισαγωγές, η διατίμηση των κοινωνικά αναγκαίων προϊόντων, συνολικά η πορεία προς τον κοινωνικό δημοκρατικό έλεγχο της οικονομίας.

Οι πολιτικές αυτές θα ανακουφίσουν από το κόστος της έκθεσης στη βαρβαρότητα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού.

Εκτός, βέβαια, και εάν έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στη συλλογική δυνατότητα της εργαζόμενης πλειοψηφίας σε αυτό τον τόπο, στην ικανότητά μας να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες μετασχηματίζοντας τις σχέσεις παραγωγής.

Ορισμένα εισαγόμενα σύμβολα καταναλωτισμού, πράγματι θα ακριβύνουν. Αλλά η αξιοποίηση των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας θα οδηγήσει σε μια πραγματική κοινωνική ευημερία. Τα φτηνά ποιοτικά διατροφικά αγαθά, η δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία, η διεύρυνση των δημόσιων συγκοινωνιών, η προστασία του περιβάλλοντος, η ανάκτηση της δυνατότητας εγχώριας παραγωγής υψηλής τεχνολογίας είναι προτιμότερα από το να έχουμε φτηνές εισαγόμενες οθόνες plasma.

Στην πραγματικότητα, όσοι κινδυνολογούν σήμερα για τις επιπτώσεις τυχόν εξόδου από το ευρώ, μοιάζουν να θεωρούν απόλυτα αυτονόητη και αναγκαία τη σημερινή αρχιτεκτονική των διεθνών συναλλαγών της Ελλάδας και κατά συνέπεια την απουσία οποιουδήποτε προστατευτικού μηχανισμού απέναντι στη βίαιη εσωτερίκευση των πιέσεων από την καπιταλιστική διεθνοποίηση.

Πάνω σε αυτή την υπόθεση στηρίζουν τις καταστροφολογικές προβλέψεις τους, παραβλέποντας όλη την γκάμα εργαλείων που υπάρχουν για να προστατευτούν τα λαϊκά στρώματα από αυτή την έκθεση στη συστημική κοινωνική βία του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Σε αυτή την πλήρη αποδοχή της «απελευθέρωσης των διεθνών συναλλαγών» συντονίζονται με τον ίδιο το νεοφιλελευθερισμό που απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον «προστατευτισμό». Η άρνηση του «ελεύθερου εμπορίου» και των «ελεύθερων κινήσεων κεφαλαίου» δεν αποτελεί εθνικισμό, αλλά ρήξη με τον «υπαρκτό ιμπεριαλισμό» της εποχής μας.

Ούτε πρόκειται για «εθνική αναδίπλωση». Η έξοδος από την ΟΝΕ και προοπτικά από την ίδια την ΕΕ, το να σταματήσει η Ελλάδα να είναι οικονομικό «πεδίο βολής» για τις ηγεμονικές χώρες της ΕΕ και τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οίκους, είναι προϋπόθεση για διεθνείς συναλλαγές και συνεργασίες που να στηρίζονται στην αλληλεγγύη, την ισοτιμία και τη δικαιοσύνη.

Επιπλέον, τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, θα αποσταθεροποιούσε το νεοφιλελεύθερο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» θα οδηγούσε σε μια αλυσιδωτή αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής σε όλη την Ευρώπη, άρα θα ήταν μια κίνηση κατεξοχήν διεθνιστική.

Σίγουρα όλα αυτά απαιτούν ριζικές πολιτικές ανατροπές και την απαλλαγή από ένα πολιτικό σύστημα που ταύτισε τη διακυβέρνηση με τον καταναγκαστικό νεοφιλελευθερισμό της «ευρωπαϊκής προοπτικής» και την αναγόρευση των απαιτήσεων των επενδυτών σε υποχρεωτικό γνώμονα πολιτικής. Όμως, αυτό ακριβώς δεν εκφράζει και το πάνδημο «ούστ!» στις πλατείες της οργής;